Łyna: raz górski potok, raz szeroka jak jezioro


Przepływająca przez Ziemię Bartoszycką Łyna ma dwa oblicza: górskiej rzeki i „leniwego” rozlewiska. Spływ możemy zacząć w miejscowości Perkujki. Jest tu przystań kajakowa oraz kapliczka, gdzie co roku w sierpniu podczas spławów im. Jana Pawła II odbywają się msze na kajaku. Tam rzeka przelewa się przez kilkutonowe głazy, wiruje, burzy się, tworzy wsteczne prądy. Amatorzy nawet najbardziej ekstremalnego kajakarstwa znajdą tu coś dla siebie.

W Sępopolu, gdzie do Łyny wpływa jeden z większych jej dopływów — rzeka Guber, nurt staje się spokojny, a spływ zamienia się w łagodny kajakowy spacerek.

Rzeka jest tu tak szeroka, że ma się wrażenie płynięcia po jeziorze. Jest to spowodowane elektrownią wodną w niedalekim rosyjskim Prawdińsku. Kolorytu rzece nadają lasy rosnące na brzegach, w wielu miejscach bardzo wysokich. Tu nasza Łyna leniwie meandruje, a z gęsto porastających brzegi trzcin podrywają się łabędzie i kaczki. Łatwo można sobie wyobrazić, co tu się dzieje wiosną w porze lęgów. Z każdym kilometrem rzeka robi się coraz bardziej dzika. W kilku miejscach uważać trzeba na powalone pnie drzew. Na szczęście łatwo je ominąć. Uroda tego miejsca jest oszałamiająca. Odcinek ten to również raj dla wędkarzy. Znawcy twierdzą, że nie sposób w całym województwie warmińsko-mazurskim złowić tak dorodne okazy leszcza, sandacza, szczupaka i suma jak na tym odcinku rzeki. Łyną dotrzeć można aż do miejscowości Ostre Bardo.

Będzie to już koniec kajakowej eskapady i północna granica naszego państwa. Są plany otwarcia w tym miejscu kajakowego przejścia granicznego. Po drodze na kajakarzy i wędkarzy czekają stanice wodne i gospodarstwa agroturystyczne.


Tomasz Miroński